Katalog zbiorów

1007 obiektów dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego świata. Idea opracowania listy najcenniejszych na świecie obiektów narodziła się na początku lat siedemdziesiątych XX w. Podstawę działań w tym zakresie stanowi konwencja UNESCO dotycząca Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego, której tekst zostal przyjęty na XVII sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1972 r. w Paryżu. Pięć lat później odbyła się pierwsza sesja komitetu Światowego Dziedzictwa. W 1978 r. w Waszyngtonie dokonano wpisu pierwszych dwunastu obiektów, wśród których znalazły się aż dwa miejsca usytuowane na terenie Polski - zespół staromiejski Krakowa i Kopalnia Soli w Wieliczce. Na Liście Światowego Dziedzictwa umieszczane są zarówno konkretne zabytki, jak i całe miasta: niezamieszkane (na przykład meksykańskie Palenque i Teotihuacan), zabytkowe (Trogir w w Chorwacji oraz Lubeka w Niemczech), a nawet XX-wieczne (takie jak Tel Awiw). Zasadniczo na liście mogą się znaleźć wyłącznie obiekty autentyczne, choć w wyjątkowych przypadkach dopuszcza się rekonstrukcje (przykładem może być warszawska Starówka). Osobne kryteria odnoszą się do obiektów przyrodniczych, wśród których mogą znaleźć się pomniki przyrody, formacje geologiczne, siedliska zagrożonych gatunków roślin i zwierząt oraz szczególnie cenne dla nauki lub wyróżniające się urodą krajobrazu obszary naturalne. Doskonałe fotografie wzbogacone informacjami o każdym z obiektów wpisanych na Listę UNESCO przybliżają Czytelnikom skarby architektoniczne i przyrodnicze, jakie kryją się na sześciu kontynentach.