Katalog zbiorów

Biografia Rudolfa Witziga (1916-2001), oficera niemieckich sił powietrznodesantowych podczas II wojny światowej. Zyskał on sławę jako dowódca niewielkiego oddziału spadochroniarzy, który w maju 1940 roku zdobył fort Eben-Emael w Belgii. Niemniej cała jego kariera jest godna uwagi. Witzig, który nigdy nie był członkiem partii nazistowskiej, walczył m.in. na Krecie, w Afryce Północnej, w czerwcu 1944 roku we Francji, a potem w krajach bałtyckich. Był jednym z zaledwie piętnastu spadochroniarzy, których Hitler odznaczył Krzyżem Rycerskim z Dębowymi Liśćmi.

Unikatowe wspomnienia przejmująco oddają odczucia i poglądy nastolatka rzuconego w wir wojennej służby. Stanowią także rarytas dla miłośników militariów, ukazując szczegóły funkcjonowania lekkich i ciężkich baterii przeciwlotniczych.

W styczniu 1943 roku Adolf Hitler podjął decyzję o skierowaniu uczniów szkół średnich z roczników 1926 i 1927 do służby w oddziałach obrony przeciwlotniczej na terenie Niemiec. Flakhelferami, czyli żołnierzami służby pomocniczej artylerii przeciwlotniczej, zostało około 200 tysięcy szesnasto- czy niekiedy nawet piętnastolatków.
Wśró nich był także Karl Heinz Schlesier, wówczas uczeń gimnazjum w Düsseldorfie. Wcielony do wojska mimo antynazistowskich poglądów, służył w Nadrenii i Zagłębiu Ruhry, w rejonach, które doświadczyły najcięższych bombardowań przeprowadzonych przez aliantów. W swoich wspomnieniach opisuje tak działanie hitlerowskiej machiny wojennej, jak i nastroje panujące wśród mieszkańców systematycznie niszczonych miast. Schlesier obsługiwał armaty wraz z rosyjskimi jeńcami, był świadkiem niewolniczej pracy jeńców w fabrykach, umawiał się na pierwsze randki wśród ruin, a podczas przepustek często spędzał wiele godzin z rodzicami w prowizorycznym bunkrze. W końcu, po kilkunastu miesiącach, został przeniesiony do Służby Pracy Rzeszy, a później do sił lądowych. Na początku 1945 roku zupełnie nieprzygotowany trafił na front przebiegający niedaleko rodzinnego domu.